menu Menu
Poesia Romena Atual (versão trílingue)
Por Angela Marinescu Publicado em Literatura, Poesia, Roménia a 19 de Setembro, 2021 1319 palavras
Ensaio sobre a Obra de António Gancho Anterior Uma leitura de Um Tempo a Fingir de João Pinto Coelho Seguinte

Dos poemas del libro Problemas personales, 2009

 

AMINTIRE DE MEDICINISTĂ

la autopsiile la care am participat
vulnerabilă la frig
cu ferestrele larg deschise în orice anotimp
de‑a lungul anilor
ca studentă la medicină
cu formolul răscolit de mâinile
noastre inepte
și precise
ca orice instrument tehnic
aplicate direct pe mort
niciun cadavru nu a fost
mai aproape de perfecțiune
de revolta lividă și cenușie
și de obscenitatea ultimă
aceea care te mai ține în viață
la sfârșitul vieții
ca poezia

 

***

RECUERDO DE ESTUDIANTE DE MEDICINA

en las autopsias en que participé
vulnerable al frío
con las ventanas abiertas de par en par sin importar la estación
a lo largo de los años
como estudiante de medicina
removiendo el formol con nuestras
manos ineptas
y precisas
como cualquier instrumento técnico
aplicadas directamente sobre el muerto
ningún cadáver estuvo
más cerca de la perfección
de la rebelión lívida y plomiza
y de la obscenidad última
la que nos mantiene vivos
al final de la vida
que la poesía

 

Tradução de Corina Oproae.

***

RECORDAÇÃO DE UM ESTUDANTE DE MEDICINA

nas autópsias em que participei
vulnerável ao frio
com as janelas abertas de par em par sem que a estação importasse
ao longo dos anos
como estudante de medicina
removendo o formol com nossas
mãos ineptas
e precisas
como qualquer instrumento técnico
aplicadas diretamente sobre o morto
nenhum cadáver esteve
mais perto da perfeição
da rebelião lívida e plúmbea
e da obscenidade extrema
a que nos mantém vivos
no final da vida
que a poesia

Tradução de Victor Oliveira Mateus a partir da versão espanhola de Corina Oproae.


 

POEMUL CEL MAI DE JOS

mamă, simt respirația ta, în ceafă.
sunt, într‑un anumit fel, creația ta.
sunt, de fapt, sută la sută, creația ta.
ai fost o extraterestră
ce m‑ai determinat să fiu o intraterestră.
am penetrat, cu toată forța, orice.
poezia postmodernă, poezia ludică, poezia tehnică,
poezia postcoitum, poezia catifelată și poezia absconsă
a marilor minți îndopate cu informații abstracte
venite sub formă de raze toxice și radioactive
din zona crepusculară,
mă lasă rece
pentru că sunt handicapată,
ca tine.
am fost un obstacol
programat de tine, mamă.
mi‑ai pus la încercare plictiseala și furia.
singurul bărbat pe care l‑am acceptat ca bărbat
a fost Alex,
pentru că l‑am făcut cu tine, mamă,
din spuma mării neagră ca smoala.
ai stat mereu între mine și poezia mea și de aceea
cei ce mi‑au căutat cu lumânarea, în nopțile mele
de fată bolnavă, lacrimi de piatră în poezia mea de piatră,
nu au găsit nimic.
pe nimeni nu am iubit așa cum te‑am iubit pe tine,
pentru că nimeni nu mi‑a dat posibilitatea
să sug lapte hrănitor,
așa cum am supt de la tine,
până la epuizare.
pe nimeni nu am înjurat așa cum te‑am înjurat pe tine,
ca la ușa cortului. m‑am certat numai cu tine, mamă.
cât de vulgară am putut fi cu tine și numai cu tine, mamă.
acum, că nu mai ești, sentimentul inutilității îmi dă târcoale,
ca un câine stau pe
mormântul tău
și urlu la lună din ce în ce mai stins.

 

***

 

EL POEMA DE MÁS ABAJO

madre, siento tu respiración en mi nuca.
soy, de alguna forma, tu creación.
soy, de hecho, cien por cien, tu creación.
fuiste una extraterrestre
que me obligó a ser intraterrestre.
penetré, con todas mis fuerzas, cualquier cosa.
la poesía postmoderna, la poesía lúdica, la poesía técnica,
la poesía postcoital, la poesía aterciopelada y la poesía críptica
de las grandes mentes atiborradas de informaciones abstractas
llegada en forma de rayos tóxicos y radioactivos
de la zona crepuscular,
no me impresionan
porque soy discapacitada,
como tú.
fui un obstáculo
programado por ti, madre.
pusiste a prueba mi tedio y mi furia.
el único hombre que he aceptado como hombre
fue Alex,
porque lo hice contigo, madre,
de la espuma del mar negro como el alquitrán.
estuviste siempre entre mí y mi poesía y por eso
los que se empeñaron en buscar, en mis noches
de muchacha enferma, lágrimas de piedra en mi poesía de piedra,
no encontraron nada.
a nadie he querido tanto como te he querido a ti,
porque nadie me ha dado la posibilidad
de mamar la leche nutritiva,
como la mamé de ti,
hasta la extenuación.
a nadie he maldecido como te he maldecido yo a ti,
como una gitana me he peleado solo contigo, madre.
lo vulgar que he llegado a ser contigo, madre.
ahora, que ya no estás, me envuelve un sentimiento de inutilidad,
como un perro estoy
sobre tu tumba
y aúllo a la luna cada vez menos fuerte.

Tradução de Corina Oproae.

***

O POEMA MAIS ABAIXO

mãe, sinto a tua respiração na minha nuca.
sou, de certo modo, uma criação tua.
sou, na verdade, cem por cento, uma criação tua.
foste uma extraterrestre
que me forçou a ser intraterrestre.
penetrei, com todas as minhas forças, qualquer coisa.
a poesia pós-moderna, a poesia lúdica, a poesia técnica,
a poesia pós-coital, a poesia aveludada, a poesia críptica
das grandes mentes atafulhadas de informações abstratas
chegada em forma de raios tóxicos e radioativos
da área do crepúsculo,
não me impressionam
porque sou limitada,
como tu.
fui um obstáculo
programado por ti, mãe.
puseste à prova o meu tédio e a minha fúria.
o único homem que aceitei como homem
foi o Alex,
porque o fiz contigo, mãe,
da espuma do mar negro como o alcatrão.
estiveste sempre entre mim e a minha poesia e por isso
aqueles que se empenharam em procurar, nas minhas noites
de rapariga enferma, lágrimas de pedra na minha poesia de pedra,
não encontraram nada.
a ninguém quis tanto como te quis a ti,
porque ninguém me deu a possibilidade
de mamar o leite nutritivo,
como o mamei de ti,
até à exaustão.
a ninguém amaldiçoei como te amaldiçoei a ti,
como uma cigana lutei apenas contigo, mãe.
quão vulgar cheguei eu a ser contigo, mãe.
agora, que já aqui não estás, envolve-me um sentimento de inutilidade,
sou como um cão
sobre o teu túmulo
e uivo à lua cada vez com menos força.

 

Tradução de Victor Oliveira Mateus a partir da versão espanhola de Corina Oproae.

 


 

 

ANGELA MARINESCU (1941, Arad) es una de las poetas de referencia en la poesía rumana contemporánea. Su poesía, que surge de una inteligencia artística máxima, es provocadora e inclasificable. Debutó en 1969 con Sangre azul. Siguieron dieciocho libros de poemas con títulos que definen por sí solos una determinada poética: Cera (1970), Poemas (1974), Los poemas blancos (1977), La estructura de la noche (1979), Blindaje final (1981), Cal (1989), El parque (1991), El gallo se escondió en la cortadura (1996), La aldea en la que paseaba con la cabeza rapada (1997), El evangelio según Toma (1997), Skanderbeg (1999), Las fugas postmodernas (2000), Me como mis versos (2003), El silencio sexual (2004), El lenguaje de la desaparición (2006), Sucesos triviales para finalizar (2006), Problemas personales (2009), Intimidad (2013). Después de la aparición de su obra completa, Subpoesía en 2015, publicó Diario escrito durante la tercera parte del día & SOLDADO. Sombras del pasado sobre el campo de batalla (2019). Ha recibido numerosos premios literarios en su país.


Anterior Seguinte

keyboard_arrow_up